In al m’n tijd als ambulancebroeder in Los Angeles had ik nog nooit een verlies persoonlijk genomen.

Totdat Amerika’s meest geliefde rockster in mijn handen stierf.

Geplaagd door schuldgevoelens waakte ik vanop een afstandje over zijn vrouw. Maar dan, als een of andere verwarde vorm van karma, werd ik in haar leven gegooid zonder dat ik ooit kon terugkeren, want Hannah Moore was veel te goed voor Hollywood en het bleek dat zij ook gered moest worden.

We lieten ons naar elkaar toe groeien door een trauma waarvan zij niet wist dat we het deelden. Het was een gevaarlijk spel, maar toen ze in mijn ogen keek en me smeekte om te blijven, vergat ik alle redenen waarom ik haar zou moeten loslaten.

Ik vergat alles. Mijn problemen. Mijn schuldgevoelens. Behalve zij.

Zij bleef maar in mijn gedachten dwalen.

Maar in Hollywood kwam de waarheid uiteindelijk altijd aan het licht, en als die van mij aan het licht kwam, zou ik niet langer haar held zijn, maar de nachtmerrie waarvan ze wenste dat ze uit kon ontwaken.