We delen de aarde met miljoenen andere soorten, maar in hoeverre kunnen we ons in hen inleven? In Tongval van het verdwijnen zoeken vijftig dichters de grenzen van de taal op om dier, plant, schimmel en bacterie een stem te geven. Sommigen woelden door woestijnen of dansten door de toendra, anderen gingen zaaien in hun achtertuin of spitten in hun afvalbak.

Van de Antarctische dansmug en de cyanobacterie, tot de rondogalago en de plofkip: allemaal soorten die in de breedste zin van het woord bedreigd zijn. Niet zelden heeft de mens daar iets mee te maken. Habitatvernietiging, klimaatverandering, jacht en vervuiling leiden tot een schrijnend verlies aan biodiversiteit. In deze tweede bundel van de Klimaatdichters mag dat verdwijnende leven in al zijn tongvallen luidkeels zingen.